اشعار

دیده به تیغ دوخـتم، تا مگر از دعـای تو           تو نگه افکنی و من، سر فکنم به پای تو
مرگ بود سـعـادتـم که لحـظـۀ شهـادتـم           سایه فکـنـده بر سـرم، قـامت دلربای تو

گه بدنم به عشق تو، کوچه به کوچه می‌رود           گـاه سـر بـریـده‌ام گـریـه کـنـد برای تو
روی کـبود دخـترم، هدیه به نـازدانه‌ات           جان دو ماه پاره‌ام، هردو شود فدای تو
ای نفست روان من، کوفه میا به جان من           ورنه به نوک نی رود، رأسِ ز تن جدای تو
چنگ زنند گرگ ها، بر تن پاره پاره‌ات           شسته ز خون سر شود، روی خدا، نمای تو
ای که همه وجود من درغم توست نی نوا           بوده به گوشم از ازل قصۀ کـربلای تو
کاش به دشت کربلا بودم و کشته می‌شدم           با شهدای نی نـوا، در صف نی نـوای تو
روز ازل شنـیده‌ام، می‌نگـرد دو دیـده‌ام           پنجـۀ قـهـر قـاتل و طرّۀ مشک سای تو
آنچه که می‌کنم نظر، خورده گره به یکدگر           سـوز درون میـثم و زمـزمـۀ عـزای تو

ای یوسف غریب به کنعـان نیامدی            تـنـهـاتـرین مـسافـر دوران نیـامدی

گـویـند بوی پیـرهنت می رسد ولی            ما مانـده ایم و وعـدۀ خوبان نیامدی

دارد هنوز نسل جوان پیر می شوند            طولانی است قصۀ هجران نیامدی

خضر انتظار لحـظۀ دیـدار می کشد            یعـقـوب دهر بهر تو گریان نیامدی

ایمان چو شعله ایست کف دست مومنین            شـد سخـت آزمـایش ایـمـان نیامدی

گاهی شکست حرمت والای اهلبیت            گاهی شکست حرمت قرآن نیامدی

قوم یهود، قـوم نجس، قـوم بچه کش            در قدس و کعبه‌اند به جولان نیامدی

آتـش به جـان امت اسـلام می زنـند            هرجا که هست جمع مسلمان نیامدی

دارند عـاشـقـان شما کشته می شوند            ای پـاسـدار خـون شهـیـدان نیامدی

خـون حـسین منتـظر انتـقـام توست            زینب تو را صدا کند از جان نیامدی

ای زائر غـریب حرمهـای اهل بیت            محصور شد حریم تو جانان نیامدی

ایـنـک اهـانـتـی به مقام خـلـیـل شد            کـعـبـه اسـیـر فـتـنۀ طوفـان نیامدی

ما را برای لشگـر خود انتخاب کن            آمـاده‌ایـم پـای تـو هـر آن نـیـامـدی

با اهل روضه در عرفه وعده کرده‌ای            اینجا کسی نگـفـت پـریشان نیامدی

می‌گـفت با عموی تو سالار کـربـلا            رفتی ولی به خیمه ز میدان نیامدی

ای امیـر عـرفـه دست مـن و دامـانـت            جان به قربان تو و گردش آن چشمانت

ای امیر عـرفـه ذكـر لـبـت را قـربـان            حال پر سوز و غم نیمه شبت را قربان

ای امیر عـرفه روح مـنـاجـات تـوئـی            مشعر و سعی و صفا مروه و میقات توئی

ای امـیـر عــرفـه حــالِ مـنـاجـات بـده            بر گـدای حـرمـت وقـت مـلاقـات بـده

ای امیـر عـرفـه گـر چـه سـراپـا دردم            گر بیائی به خـدا دور سرت می گردم

ای امـیــر عــرفــه دیــدۀ پُــر آب بــده            دل بـی تـاب مـرا با نـگـهـی تـاب بـده

ای امیر عـرفه فـیض دمـت را قـربان            دل دریـایـی لـبـریـز غـمت را قـربـان

ای امیر عـرفه تـنگ غـروب است بیا            سر زدن بر فقرا سرزده خوب است بیا

ای امیر عـرفه حـاجـی زهـرا بـرگـرد            جان زهرا دگر از خیمۀ صحرا برگرد

ای امیر عـرفه خـنـده بـزن بر رخ من            جـان زیـنـب بده روز عرفه پاسخ من

ای امیـر عـرفـه! ذكـر مـدام است بـیـا            كار این عـاشق دلخـسته تمام است بیا

ای امیر عرفه دیدن رویت عشق است            مردن امشب به خدا بر سر كویت عشق است

ای امیـر عـرفـه جـان گـل یــاس بـیــا            آخـر مجـلـس ما روضـۀ عـبـاس بـیـا

ای امیـر عـرفـه در عـرفـاتـی امـروز            یا كه در علـقـمـۀ شـاه فـراتـی امروز

ای امیر عـرفه شرح بـده خود بر من            سر عـبـاس كجـا ضرب عـمـود آهن!

کیستم من؟ خونِ خونِ حضرت ربّ جلیلم           دومـین قـربـانـی ثـارالله از نسل خـلـیـلم
آل عصمت را فـدایی آل هاشم را سلیلم           دست بسته، تشنه لب، در یاری قرآن، قتیلم

در به در، در کوچه‌های کوفه، عالم را دلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پهـندشت کـربـلای کـوفه، میدان قـیـامـم           کوفه باشد، هم زمین کربلا، هم شهر شامم
می‌رسد بوی وصال از سنگ دشمن، بر مشامم           بی‌امامم آب گردد آتش سـوزان به کـامم
با امامم تشنگی خوشتر ز آب سلـسبـیـلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پای تا فـرقم، حسینی، فرق تا پایم خدایی           پنج فـرزندم بُوَد در یـاری قـرآن، فـدایی
روی خـونـیـنـم، شده آیـیـنـۀ ایزد نمایی           عضوْعضوم، می‌کنند از یکدگر، میل جدایی
خون به رخ، زیب جمالم زخم‌ها بر نی جمیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوچه‌ها دریای دشمن بود و من تنهای تنها           سنگ بود و آتش و شمشیر و تیغ و تیر اعدا
خستگی بود و عطش بود و دو چشم از اشک دریا           بودم از روز ولادت، عاشق فرزند زهرا
هم غریبم، هم اسیرم، هم شهیدم، هم قتیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
سیل اشک از دیده و خون بود، جاری از دهانم           مدح مـولایم، حسین ابن‌عـلی ورد زبـانم
ریخت قلب زاده مـرجـانه، از تـیغ بیانم           گرچه بیرون رفت زیر تیغ از تن مرغ جانم
عزتی از خود نشان دادم، که شد دشمن ذلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوفیان بندند اگر در کوفه بر پا ریسمانم           یا رود بـازار قصّابان؛ تن بهتر ز جـانم
این مصیبت‌ها بوَد، مُهـر کلاس امتحـانم           فـاطمه امشب کند، در بـاغ جنّت میهمانم
لحظه لحظه می‌رسد بر گوش، بانگ الرحیلم 
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم
خاک کوچه، سجده‌گاه و بام کوفه، قتلگاهم           کشتنم گـشته ثواب و مهر ثـارالله گـناهم
همچو ماه نو، تماشایی شده روی چو ماهم           مانده بر رأس حسین و محمل زینب، نگاهم
اشکْریزان، در غم آن عصمت رب جلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
بـام کـوفـه نه، بود آغـوش ثـارالله، جایم           می‌زند، در زیر خنجر، یوسف زهرا صدایم
خلق را، با دست‌های بسته‌ام، مشکل‌گشایم           خـاک پـای میـثـم تـمار مـولایـش، نـمایم
صدچو میثم گر شود در عرصه محشر، دخیلم
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم

ای بـه شـهـیـدان خــدا پـیـشـتـاز            سیـنـه به شمـشـیـر بلا کرده باز
مـسـلـم اسـلامـی و اســلام نـاب            کـوفـه شـب تـیـره و تـو آفـتــاب

پـیـش قـدم از شـهــدای حـسـیـن            کرده سر و جان به فـدای حسین
حــائـر تـو بـر هـمـه دارالامــان            زائــر قـــبــر تــو امـــام زمــان
بـاب کـرم، بـاب نـجــات هــمــه            خــانـه بـه دوش پــسـر فـاطـمـه
هم علی و فـاطـمه را نور عـیـن            هـم پــدر پـنـج شـهــیــد حـسـیـن
پـیـش تـر از لــیــلـۀ مـیــلاد تـو            اشـک فـشـان بـوده نـبـی یـاد تو
گـفت ز ایـثـار و سر افـرازی‌ات            بـر پـسـر فـاطـمـه جـانـبـازی‌ات
مـظـهـر صبـر عـلـوی، صبر تو            کـوفـه شـرف یـافـتـه از قـبـر تو
عاشق حق، دل به تو بازد، به تو            یوسف زهـرا به تو نـازد، به تو
کـوفـۀ تـو قـطـعـه ای از کـربـلا            تـشـنـه ولی تـشـنـۀ صـهـبـای لا
جــدّ تــو یــار نـــبــی از ابــتــدا            عــمّ گــرامــی تــو شــیــر خــدا
نـور دو قــرص قــمـر فـاطــمـه            پـسـر عــمـوی پـســر فــاطــمـه
همچو ابوالفضل رخت دلـفـروز            مثل علی: عابد شب، شیـر روز
مـرغ سـحـر مـحـو نـمـاز شبـت            نـام حـسـیـن بن عـلـی بـر لـبـت
نــوبـت تــو از شـهــدا پـیـش تـر            غـربـت تو از هـمگـان بـیـش تر
شب مـه رویـت قـمـر کـوچـه‌هـا            در دل شـب رهـگـذر کـوچـه‌هـا
مـرغ دلـت پــر زده بــر دارهــا            روی تــو بــر دامــن دیــوارهــا
خـسته ز دست خود و بـیگـانه‌ها            بـسـتـه به روی تـو در خـانـه‌هـا
کوفه چه بی عار و چه بی درد بود            پـیـر زنـی بـیـن هـمـه مـرد بـود
ای هـمـه قـربـان دو قـربـانی‌ات            دو طــفـــل آزادۀ زنــــدانـــی‌ات
جز تو که ای جان جهان تن دهد            دو طفل خود به دست دشمن دهد؟
ای رخت از خون جبین گشته رنگ            ریخته بر فـرق تو بـاران سنگ
حـیف که در دشمـنی‌ات تاخـتـند            بـی خـردان قـدر تو نـشنـاخـتـنـد
حیف که شد غرقه به خون، پیکرت            گشت جدا با لب عطشان، سرت
حیف که در دل شررت ریخـتند            حـیف که آتش به سرت ریخـتـند
غـربـت تـو در مــلاء عــام بـود            خـون تـو جـاری ز لب بـام بـود
از لـب بــام آن بــدن نــازنــیــن            گـشت سـرازیـر به روی زمیـن
طــوعـه کـنــار بــدن پــاک تــو            اشک فشان بر تن صد چاک تو
فـاطمه بر زخـم تـنت گریه کرد            بر دو گـل یـاسمنـت گـریـه کرد
ای بـدنـت قــرص مــه آسـمــان            بـستـه به پـای تو عـدو ریـسمان
رفـتـه به هـر سـو بـدن پـاک تو            کوچه به کوچه، تن صد چاک تو
رشـتـۀ پـیـمـان همه بـگـسیخـتـند            جــسـم تـو بـر قـنـاره آویـخـتـنـد
داغ تـو داغ دل یک عـالـم است            تـربـت تو در بـغـل "میثم" است

ز بام کوفه می‌کنم تو را نظاره یا حسین!           تو هم مرا نظاره کن به یک اشاره یا حسین!
سرو به خون نشسته‌ام، زائر دست بسته‌ام           سلام می‌فـرستمت از لب پاره یا حسین!

لحظه به لحظه دم به دم، مرگ دوباره دیده‌ام           بس که رسیده بر تنم، زخم دوباره یا حسین!
میان خـنـدۀ عـدو بـهـر تو گـریه می‌کنم           بلکه به اشک دیده‌ام کنی نظاره یا حسین!
تیر به چلۀ کمان، کـمان به دست حرمله           میا به کوفه رحم کن به شیرخواره یا حسین!
پرده کـنار رفته و می‌نگـرم به دخـترت           نه کفـش مانده بهر او، نه گوشواره یا حسین!
هـدیـۀ حـاجـیـان بود به مسـلـخ ولا یکی           مرا بود در این منا دو ماه پاره یا حسین!
به آسمان دیده‌ام، نظاره کن که دم به دم           در آفـتاب ریخـتم بر تو ستاره یا حسین!
نگه به مکه دوختم چو شمع بر تو سوختم           درون سینه‌ام شده نفس شراره یا حسین!
کرم کن و به یک نظر به نظم میثمت نگر           که کرده سوز او اثر به سنگ خاره یا حسین!

مـیـان كـوچـه‌هـا مـرد غــریـبـی            بـه لـب دارد نــوای یـا حـبـیـبـی

به لب ذكر و به دیـده اشك دارد            بـه دیـوار غـریـبـی سـر گــذارد

دلـش پُـر از هـیـاهـوی غـریـبـی            غـمـش كرده سیه روی غـریـبی

تـك و تـنـهـا مـیـان شـهـر كـوفه            زده غـربت به قـلب او شـكـوفـه

بگوید با دل پُر خـون و پُـر درد            حـسـیـن فـاطـمـه برگـرد برگرد

در این كوفه نشانی از وفا نیست            كسی اینجا طـرفـدار شما نیـست

كسی اینجا سـراغـت را نگـیـرد            مـگـر مـسـلـم بـرای تـو بـمـیـرد

مـیـان كــوچـه‌هـا تـنـهـای تـنـهـا            پـریــشـانـم بـرایـت یـابـن زهـرا

میا كوفه كه اینجا شهر كینه است            تمام كوچه‌هایش چون مدینه است

مـیـان خــانــه‌هـا راهــم نــدادنـد            جــواب نـــالــه و آهــم نــدادنــد

همه مهمان نوازی شان به سنگ است            تمام كوچه‌هایش تار و تنگ است

میا كـوفـه كه پُـر از خـصم باشد            در ایـنجـا سر بـریـدن رسم باشد

میا كوفه كه شهری بی فروغ است            دكان نیزه سازی شان شلوغ است

سفـیـرت را نمی‌خـواهـند برگرد            مـرا بـنـگـر اسـیـر بـنـد بـرگـرد

لـبـم خـونـی و دنـدانـم شـكـسـتـه            دو دستم را عدو در كوچه بسته

شـده پـاره ز نـیــزه جــامــۀ مـن            ز سـر بـرداشـتـنـد عـمـامـۀ مـن

در اینجا هیچكس حامی ما نیست            كسی با تو در اینجا هم نوا نیست

ولـی با ایـنـهـمـه تـنـهائی و غـم            نـیاوردم به ابـرو لحـظـه‌ای خـم

روم بر پای دار خویش سرمست            اگر خشنود می‌گردی تو عشق است

پـریـشـانم پـریـشـان و پـشـیـمان            چرا گـفـتم بیا كـوفه حـسین جان

سالار کـاروان پُـر از یاسمن، حـسین            جمع صفات و خـاتمۀ پنج تن، حـسین

دلدار مصطفی و علی و حسن، حسین            برگرد و سوی کوفه نیا جان من حسین

کـم در مـیـان کـوفـه عــذابـم نـداده‌انـد            بـا کـام تـشـنـه گـشـتـم و آبـم نـداده‌انـد

از بس که بین کـوچه جـوابـم نداده‌اند            دل خوش شدم به یاری یک پیرزن حسین

با تـیغ و نیزه بال و پرم را شکسته‌اند            دندان و کـام شعله ورم را شکـسته‌اند

از پشت بـام فـرق سـرم را شکسته‌اند            نامردی است مسلک شان غالبا حسین

شـام بـلـنـد غـفـلت شان سـر نمی‌شود            چیـزی برایشان زر و زیور نمی‌شود

این جا دلی برای تو مضطر نمی‌شود            برگرد و سر به وادی این ها نزن حسین

دیگـر بـریـدم از دل تـاریک کـوفـیان            از کوچه‌های خاکی و باریک کوفیان

جـان رقـیه‌ات نـشـو نـزدیک کـوفـیان            چون می‌درند از بـدنت پیـرهن حسین

بایـد نـظـر به قـامـت آب آورت کـنـی            فکـری برای تـشنگـی اصغـرت کـنی

قدری نظاره بر جگـر خواهـرت کنی            شاه غریب گشته و دور از وطن حسین

این جا نمک به زخم عـزادار می‌زنند            زن را برای درهـم و دیـنـار می‌زنـند

طـفـل اسـیـر را سـر بـازار می‌زنـنـد            غیرت میان کوفه شده ریشه کن حسین

می‌ترسم این که بین بیابـان رها شوی            بر خاک داغ بادیه عطشان رها شوی

غارت شوی و با تن عریان رها شوی            برگـرد تا رها نـشـوی بی کـفن حسین

ای وای اگر که اسب کسی سرنگون شود            یا از فـراز نـیـزه سـری واژگون شود

گـودال قـتـلـگـاه اگر غـرق خون شود            ضجه زند عقیله که خونین بدن حسین

می‌رفتم و گـدازه صفت می‌گـداختم            تا دیـده‌ام یـکـایـکـشـان را شـناخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها            در هر ردیـف قـافـیه‌ها را نـبـاخـتم

معـمـار تـازیـانۀ کـوفی خراب کرد            هر خـانۀ امیـد که با اشـک سـاخـتم

گرچه غریبه وار مرا خیره می‌شدند            بـاور نمی‌کـنی! همه را می‌شنـاخـتم

دیدم که نعل تازه به هر خانه‌ای زدند            با اسب خطبه بر سر آن قـوم تاختم

حتی صدای بغض جرس هم شکسته شد            با ضربه‌ای که همهمه شان را نواختم

سـلام ای عـمـۀ سادات زینب            کـتـاب مـحـکـمُ الایـات زینب

سلام ای نقـش ایـمان پیـمـبـر            تـجـلّــی گـاه قــرآن پـیــبـمـر

سلام ای دخـتـر خـیـرالبـریّـه            شکـوه خـطـبـه‌های حـیـدریّـه

سلام ای دومین زهرای اسلام            حـدیث قـدسی و قـرّای اسلام

تو زینب، زِیـن بابایی عـقـیله            یقین دارم چو زهرایی عقـیله

تـو عِـیـنُ الله ثـارُالله هـسـتـی            چراغ شب فـروز راه هـستی

تویی که یک زن اما شیرمردی            تو ثابت کرده‌ای مـرد نبردی

خـدایـی که عـلـمـدار آفـریـده            عـلـمـداری شـبـیـه تـو نـدیـده

تو هم بر این علم حساس بودی            حسین و اکبر و عـباس بودی

تو با آن ذوالفـقار خطبه‌هایت            شکوه و اقـتـدار خـطبه‌هـایت

اگرچه خویشتن را پیر کردی            تمام کـوفه را تسخـیـر کردی

زِ هُـرم خـطـبۀ تو ماه لـرزید            دل سـنـگ عـبـیـدالله لــرزیـد

دلـش لـرزیـد، امّا بی‌حـیا بود            عُبِیدِ کفـر و زشتی و زنا بود

حرم را خارجی می‌خواند، ملعون!            میان کوفه می‌چرخاند، ملعون!

در این کوفه دل خیرالنّسا سوخت            قمرها بر فراز نیزه‌ها سوخت

در این کوفه تو را گریان نمودند            سـوار نـاقـۀ عـریـان نـمـودند

در این کوفه تو را آزار دادند            نـشـان مـردم اغــیــار دادنــد

نگاهت را به نیزه مات کردند            برایت پـارچه خیـرات کردند

ما آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـتـه‌ایم            از سـفـرۀ شـماست اگـر نان گرفـته‌ایم

روزی ما به دست شما می‌خورد رقم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

از عشق های بی‌سر و سامان گذشته‌ایم            با عشقِ روضه‌هاست که سامان گرفته‌ایم

عـالِـم زیـاد هست که کـافـر کـند مـرا            از دست روضه خوان تو ایمان گرفته‌ایم

مـا مُــردۀ گـنـاه و گـنـاهـی نـداشـتـیـم            تو آمـدی و از نـفـست جـان گرفـته‌ایم

دردی به جز تو نیست دوایی به جز تو نیست            بـا درد آمـدیـم که درمــان گـرفـتـه‌ایـم

شرمـنـده‌ایم از غـمـتان جـان نـداده‌ایـم            مشکـل چه بود اینقـدر آسان گرفـته‌ایم

دل سنگ بوده‌ایم و کویری دو چشممان            هـمراه زخـم‌هـای تو بـاران گرفـته‌ایم

*************

با سایۀ سرت سـرِ مـا گـرم شد أخا...            تا کـوفه روی سر، مـه تابان گرفته‌ایم

إحـیـا گـرفـته‌ایم هـمه با سـرت حسین            بر روی سر ببین همه قـرآن گرفته‌ایم

منایی از منای حاجـیان زیـبا تر است اینجا           مران ای ساربان محمل که حج اکبر است اینجا
مران ای ساربان محمل، تماشا کن، تماشا کن           که یک گلخانه گل با من ز زخم اکبر است اینجا

مران ای ساربان محمل که می‌بینم به چشم دل           روان بر شانه‌ام خون از گلوی اصغر است اینجا
مران ای ساربان محمل دعا کن خون شود دریا           که سقای حرم از تشنگان تشنه تر است اینجا
مران ای ساربان محمل که در شام عزای من           غـبار آلوده ماه عارض پیغـمبر است اینجا
مران ای ساربان محمل که فردا بر لب دریا           مرا آب از دم شمشیر و تیر و خنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو یار من           بدن‌هاشان در این صحرای خونین بی‌سر است اینجا
مران ای ساربان محمل، بسوز ای دل! بسوز ای دل!           که با خواهر مرا صحبت ز خونین حنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که با دست خزان فردا           گل سرخ و سفـیدم لالۀ نیلـوفـر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو قربانی           مرا تقدیم ذات پاک و حیِّ داور است اینجا
غـبار کـربـلا را توتـیای دیـده کن «میـثم»           که خاکش تربت هفتاد خونین اختر است اینجا

اینجا کجاست این همه غربت دیار کیست            این خاک، این غبار پُر از غم مزار کیست

آن تـل، تـلِّ خــاکـی و گـودی پـشـت آن            جانم به لب رسانده مگر سوگوار کیست

با من بگو که آن همه نیزه برای چیست            یا آن سپـاه دشنـه به فکـر شکـارِ کیست

وای از رباب حـرمـله اینجا چه می‌کـند            وای از رباب حـرمله در انـتظار کیست

آن نـیـزه‌هـای مـرد کُـش سهـمـگـیـن او            سهـم گـلـوی مثل گـل شیـر خوار کیست

بـرگـرد تـا به گـریـه نـگـویـم کـنـار تـو            این زخـم‌های بیـشتـر از بی‌شمار کیست

برگرد تا که نـشنـوی از کوفـیان که این            ناموس بی‌بـرادر و محـمل سـوار کیست

به گوشم می‌رسد هر لحظه آوای خدا اینجا           مران ای ساربان محمل که باشد کربلا اینجا
الا حجاج بیت الله خـون، احـرام بربنـدید           که کامل می‌شود با زخم تن حج شما اینجا

شما حجاج بیت الله خون هستید و می‌بینم           که جای موی سر، سرهایتان گردد جدا اینجا
نه تنها حج ما قربانی پیـر و جوان دارد           شود قربانی شش ماهه تقـدیم خـدا اینجا
زشمشیر هزاران قاتل خون خوار می‌بینم           هزاران بار گردد اکبرم جانش فدا اینجا
به موج خون میان قتلگه با پیکر بی‌سر           زنم از حنجر ببریده خواهر را صدا اینجا
به پاس اجر سقـایی و قـانون عـلـمداری           شود با تیر و خنجر حق عباسم ادا اینجا
کند این امت گم کرده ره تا راه خود پیدا           درخشد رأس هفتاد و دو مصباح الهدیٰ اینجا
ندای اِرجعی را در یم خون می‌دهم پاسخ           که می‌آید به گـوشم از خدا دائم ندا اینجا

یک آینه که حـسرت دارالـسّلام‌هاست            یک آیـنه که قـبـلـۀ بیت الحـرام‌هاست
یک آینه که عین حقـیـقـت، مجـاز نه!            یک آینه که غرق سکوت و پیام‌هاست

یک سو جلال حضرت خیرالنّسای خلق            یک سو جمال واضح خیرالأنام‌هاست
پیوند پاک سورۀ یاسین و کـوثر است            آغــار انـکـشـاف تـمـام ظـلام‌هـاسـت
تلفـیـق نهر کـوثـر و امواج سلـسبـیـل            هنگـام باده نوشی و شرب مدام‌هاست
»حبـل متـیـن» گوشۀ جـلباب فـاطـمـه            خورده گره به پیرهن «لاانفصام» هاست
دست علی به دست«فصلِّ لربّک» است            اشـراق آسـمـانـی و صبـح امـام‌هاست
دیگر نیاز تیغ دو دَم منتـفی شده است            زیرا که خطبه خطبه فدک در نیام‌هاست
تا « لَم یَکُن لَهُ کُـفُـوًا» نزد مرتضاست            خاری به چـشم شور جـمیع لئام‌هاست
باید گـدا شـویـم و یـتـیـم و اسـیـرشـان            وقـت نـزول مـائـده‌هـای طعـام‌هـاست
بر خانه‌ای که «تُرفَع» و «یُذکَر» نموده «اسم«            بر خانه‌ای که رکن و منا و مقام‌هاست

یک مرد و زن مکمل هم در کنار هم            آیــینه وار هـر دو یشان بی‌قـرار هم

مـعـنـای اصـلی لـغـت خـانـواده‌انـد            مست نگاه یک دلی و می گسار هم

این زندگی بنا شده بر پایه‌های عشق            بی‌اعـتنا به ثـروت و دار و ندار هم

یک خانهٔ محقر و یک قطعهٔ حصیر            سـرمایه‌های اصلی شان اعـتبار هم

کانون گـرم پروش غـنچه‌های یاس            پیــوندشان وقوع و طــلوع بهار هم

در آسـمان عـاطفه این ماه و آفـتاب            چـرخـیـده‌اند تـا به ابـد در مـدار هم

عاقد خدا و مهریه آب و سکوت محض            آری شـدنـد هم نــفـس روزگـار هم

ابرهای رحمت حق درّ و گوهر ریختند           نقد هستی را به خاک پای حیدر ریختند

شب نشینان فلک از چشم گوهر بار خویش           بهر فیض خاکیان از شوق گوهر ریختند

در چنین شب آرزومندان ز شور اشتیاق           صد هزاران دل به پابوسی دلبر ریختند

ساقیان بزم عشق و شور و مستی از شعف           عاشقان را شهد شیدائی به ساغر ریختند

در شب تزویج زهـرا با علی از آسمان           قدسیان گل بر سر زهرا و حیدر ریختند

تا که چشم مهر و مه افـتاد بر انوارشان           بر نـثار راه آنان نـقـره  و زر ریخـتـند

در فلک خیل ملائک بال بر هم می‌زدند           پیش پای شمع دل پروانه سان پر ریختند

در بهشت آرزو از یمن این پیوند نـور           حوریان گل در کنار حوض کوثر ریختند

از درخت سبز طـوبی بر محـبّان عـلی           برگۀ آزادی از غوغای محشـر ریختند

ای وفائی ماه و خورشید فلک از آسمان           در قدوم مهر و ماه عشق اختر ریختند

جهان برای شکـوفـا شدن مهـیا بود            و این قـشـنگ ترین اتـفـاق دنیا بود

که دست فاطمه در درست های مولا بود            به اعتقاد من اصلا غـدیر اینجا بود

پدر به فاطمه رو کرد، اینچنین فرمود

دلـیـل خـلـقـت لاهـوت ازدواج تو بود

قـرار شد که شما بی‌قـرار هم باشید            جهان دچار شما شد دچار هم باشید

تـمـام عـمـر دمـادم کـنـار هم باشید            و در مصاف خطر ذوالفقار هم باشید

دعای من همه این بوده تا به هم برسید

که خلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفس نفس همه جا عاشقانه همدم هم            خدا نکرده اگر زخـم بود مرهـم هم

صفا و مروه و رکن و مقام و زمزم هم            چرا که قبلۀ من هم علیست فاطمه هم

و رو به اهل مدینه چنین سفارش کرد

نوشته‌ام که سفارش نه بلکه خواهش کرد

هـمـیـشه نام عـلـی را امـام بگذارید            به خـانـوادۀ مـن احـتـرام بـگـذاریـد

برای فـاطـمه سنـگ تـمام بگـذارید            و روی زخـم دلش الـتـیام بگـذارید

جهان بدون علی رنگ و بو نخواهد داشت

بدون فـاطـمه هم آبـرو نخواهـد داشت

شنیده می‌شود از آسمان صدایی كه            كشیده شعر مرا باز هم به جایی كه

نبود هیچ كسی جز خـدا، خدایی كه            نـوشـت نـام تو را، نـام آشـنـایی كه

پس از نـوشتن آن آسـمـان تـبـسم كرد

و از شنیدنش افلاك دست و پا گم كرد

نوشت فاطمه، شاعر زبانش الكن شد            نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد

نوشت فاطمه تكلیف نور روشن شد            دلیل خلق زمین و زمان معـیـن شد

نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است

غزل، قصیدۀ نابی که در ازل گفته است

نوشت فاطمه تعـریف دیگری دارد            ز درك خـاك مـقــام فـراتـری دارد

خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد            درون خـانه بهـشت معـطـری دارد

پدر همیشه كنارت حضور گرمی داشت

برای وصف تو از عرش واژه بر می‌داشت

چرا كه روی زمین واژۀ وزینی نیست            و شأن وصف تو اوصاف این چنینی نیست

و جای صحبت این شاعر زمینی نیست            و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتر از این واژه‌ها كشیده تو را

گمان كنم كه تو را، اصلا آفریده تو را

كه گرد چـادر تو آسمان طواف كند            و زیر سایۀ آن کعـبه اعـتکـاف كند

مـلـك بـبـیـند وآنگـاه اعـتـراف كـند            كه این شكوه جهان را پُر از عفاف كند

كـتاب زنـدگـی‌ات را مـرور باید كرد

مرور كوثر و تطهـیـرو نور باید كرد

در آن زمان كه دل از روزگار دلخور بود            و وصف مردمش الهاكم التكاثر بود

درون خـانـۀ تو نـان فـقـر آجـر بود            شبیه شعب ابی طالب از خدا پُر بود

بهـشـت عـالـم بـالا برایت آمـاده است

حصیر خانۀ مولا به پایت افتاده است

به حكم عشق بنا شد در آسمان علی            علی از آن تو باشد؛ تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!            به نان خشك علی ساختی، به نان علی

از آسـمـان نگـاهت ستـاره می‌خـواهم

اگر اجـازه دهـی با اشـاره می‌خـواهم

به یاد آن دل از شهـر خسته بنویسم            كنار شعر دو ركعت نشسته بنویسم

شكـسـته آمـده‌ام تا شكـسـته بنـویـسم            و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفس افـتاده جـان تـازه بده

و مادری كن و ایـنـبـار هم اجـازه بده

به افـتـخـار بگـویـیـم از تـبار توأیم            هنوز هم كه هنوز است بی‌قرار توأیم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توأیم            كنار حضرت معصومه در كنار توأیم

فضای سینه پر از عشق بی‌كرانۀ توست

كرم نما و فرود آ كه خانه خانۀ توست

آقا چه شد كه حج شما نیمه كاره ماند            شب‌های شهر مكه چرا بی‌ستاره ماند

بـار سـفـر مـبـنـد، دلـم شـور مـی‌زنـد            گـویا قیامت است، مَلك صور می‌زند

من خواب دیده‌ام، سرتان را به نی زدند            گرگان تشنه، زوزه كشان لب به مِی زدند

دیـدم نـسیـم شانـه به گـیـسوت می‌زند            مَرهم به زخـم گـوشۀ ابـروت می‌زند

دیـدم تو را به نـیـزه شه مِی گـسارهـا            هـو می‌كشند دور و برت نی سوارها

آقای من، شـما كه مـسیـح عـشیـره‌ای            در كـوفه متهـم به گـناهـی كـبـیـره‌ای

یـعـقـوب چـشـم آیـنـه‌هـا پـیـر می‌شود            این شهر بی‌حضور تو دلگیر می‌شود

دارد ز دیــده قـافـلـه‌ات دور می‌شـود            كم كم بساط  روضۀ ما جـور می‌شود

با اینكه مست ذكـر خوش یـارب توأم            امـا هــنـوز مـضـطـرب زیـنـب تـوأم

اینجا بمان كه حرمت كعبه تویی حسین            آقا مرو، كه عـزّت كعـبه تویی حسین

دیـدم كه حـاجـیـان مـنـا لـنگ می‌زنـد            شیطان پرست ها به خدا سنگ می‌زند

حالا كه می‌روی سفری پر خطر حسین            پس لااقل سه سالۀ خود را مبر حسین

پـاشیدم آب پـشت سـر محـمـل ربـاب            با ظرف اشك دیدۀ خونین جگر حسین

فـكـری به حـالِ روز مبـادای ایل كن            چـندین قـواره چادر دیگر بخر حسین

این ساربان به درد مسیرت نمی‌خورد            یك سـاربـان اهل نـظـر را ببـر حسین

با بردنش نمك به جگر می‌خورد حسین            شیرخوارۀ تو زود نظر می‌خورد حسین

حاجـیـان حـج خـون، دست الهی یارتان           حیف! آخر مکه شد محروم از دیدارتان

سعی‌تان از مکه تا صحرای خونین بلا           طوف‌تان در خون تپیدن حجتان ایثارتان

حج‌تان مقبول بادا سعی‌تان مشکـور باد           وعــدۀ دیــدارتـان بـا خــالــق دادارتـان

حـلّۀ احـرامتان خـون گـلـوتـان می‌شود

خونتان تا صبح محشر آبروتان می‌شود

در مسیر حجِ خون چون یاد پیغمبر کنید           اشک ریـزید و تماشای عـلی‌اکـبر کـنید

آبــرو داریـــد امــا بــاز کــســب آبــرو           در حضور یار از خون علی‌اصغر کنید

حاجیان خود در منا سر می‌تراشند و شما           موی خود رنگین زخون سازید و ترک سر کنید

پای بفشارید ای اصحاب و انصار حسین

بوسـه برداریـد از دست عـلمدار حسین

ای همای بخت، حسرت برده بر اقبال‌تان           خوش برون رفتید از مکه خوشا بر حال‌تان

زخم شمشیر است فردا مرحم زخم شما           مـقـتـل خـون است تنها کعـبـۀ آمـال‌تـان

اشک خـتم الانـبـیـا سازد شما را بـدرقه           فـاطـمـه در کـربـلا آیـد به استـقـبـال‌تان

خـاک گـردد خـلعـت انـدام عـریـان شما

بحر نـوشد آب از لب‌های عـطشان شما

از حسین امشب سفر کردید با هم تا حسین           هر نفس در قلب‌تان گردیده ذکر یاحسین

تا به خون خویشتن گیرید در این حج وضو           راه بسپارید ای چابک‌سواران با حسین

در مسیر کعبۀ خون ذکرتان باشد همین           واحـسیـنـا واحـسیـنا واحـسینـا واحـسین

روز را از دود آه خویش همچون شب کنید

لحظه‌لحظه گریـه بـر تنهایی زینب کنید

ای زمین کربلا! بر آل عصمت یار باش           میهمان، رو از حجاز آورده مهمان‌دار باش

بر عزیز فاطمه آغوش جان را بـاز کن           مهربان با خـانـدان احـمـد مـخـتـار باش

خارهایت را ز پای لاله‌ها بیـرون بکش           عصر عاشورا بر آن غم دیده گان غمخوار باش

بـر تـن بـی‌تــاب اولاد پـیــمـبــر تـاب ده

از سرشک چشم «میثم» تشنگان را آب ده